Jak trzeba to Jelonek też potrafi pocisnąć lewym pasem

Ślimaczkiem w dół i na A 210.

Złapany przez spottera wczesnym porankiem na wysokości Radziszkowa

Szef zadzwonił do mnie i mów, że ma dla mnie bojowe zadanie. Mam podpiąć się pod niskopodwoziówkę na firmie i podjechać do oddalonego o niecałe 30 kilometrów Rusinowa do firmy Cemex, która odsprzedaje swoją ładowarkę do firmy budowlanej w Krakowie. Powiedziałem, że nie ma problemu ale nie jestem w ogóle przygotowany do takiej wyprawy a szef na to - chłopaki Ci zamontują koguty i jakoś to poleci. Nic no, wsiadłem do Jelonka, odpaliłem go i pojechałem do parku maszyn po nową naczepę a następnie udałem się do firmy.

Dojechałem do Piły i poleciałem dalej na Bydgoszcz krajową dziesiątką. Droga prosta i bezproblemowa, pogoda ładna więc tempomacik i ogień na tłoki.

Piła, most nad rzeką Gwdą

Tłoczniej dopiero zrobiło się pod samą Łodzią, szczególnie na węźle Północ gdzie Autstrada Bursztynowa styka się z Autostradą Wolności. Ja pędziłem jednak dalej na południe więc dalej przepisowe 80 i patrzyłem tylko jak auta i ciężarówki rozjeżdżają się na boki. Droga była wspaniała, po lewej minąłem Piotrków Trybunalski, Częstochowę aż w końcu minąłem granicę województwa śląskiego. Na wysokości Katowic na węźle Brzęczkowice wpakowałem się na A4.

Łódź-Północ


Brzęczkowice

Droga była prosta jak drut i faktycznie nie było czego się obawiać. W mgnieniu oka dojechałem do grodu Kraka, byłem nawet chwilę przed czasem więc mogłem zrobić sobie krótką pauzę. Budowlańcy dopiero zaczęli się schodzić przed szóstą rano jednak to co zaraz miałem usłyszeć przekroczyło moje wyobrażenia.

Brameczki na A4


No i dojechalim

Chwilę po rozładunku uradowany, że to już koniec z maszynami ciężkimi i mając wizję powrotu do domu zadzwonił do mnie szef i mówi, że ta krakowska firma pilnie potrzebuje transportu koparki marki Volvo na Łotwę. Szefuncio tak to wykombinował, że zrobię z kolegą przepinkę w Ostrowie Mazowieckim - on pojedzie dalej na Łotwę z koparką a ja załaduję się nawozami i wrócę do Wielkopolski. Nie miałem zbytnio wyboru więc się zgodziłem. Panowie szybko wprowadzili koparkę na lawetę, zabezpieczyliśmy maszynę i po załatwieniu wszelkich formalności mogłem ruszyć w kierunku Kielc.

Pogoda niedopisywała jak również zmęczenie zaczęło powoli dawać się we znaki. Minąłem Kielce i ruszyłem dalej krajową siódemką na Radom. Przed Grójcem zajechałem na Orlen zatankować paliwo, kawę oraz odbyłem szybką pauzę przed przebijaniem się przez stolicę.

Cały czas jeżdzę z chłodnią aż zapomniałem, że mam takie malowanie na "plecach"

O godzinach popołudniowych dojechałem do Warszawy, całe szczęście zdążyłem przed godzinami szczytu więc przebrnięcie przez miasto nie było aż tak utrudnione co nie oznacza, że wszystko poszło gładko. Czułem tą wagę za sobą - to nie były cięte tulipany czy pieczarki tylko 20tonowa maszyna z którą trzeba było bardzo delikatnie się obchodzić.

Marki czyli W-wa zażegnana!

Pędziłem ile sił w Paccarze aż w końcu udało się dojechać pod wskazane miejsce zbiórki. Kolegi jeszcze nie było czyli mogłem sobie chwilę odpocząć do jego przyjazdu. Po jakiś 30 minutach zobaczyłem jak podjeżdża wielki kamion marki Scania kumpla. Zabraliśmy się do pracy i pozamienialiśmy się naczepami. On, wypoczęty i gotowy, pojechał dalej S8 w kierunku Białego i dalej na Litwę. Ja natomiast mogłem sobie odpocząć a w międzyczasie panowie ładowali mi już widlakiem bagi z nawozem.

Po szaleńczym pościgu z czasem naginając wszelkie zasady wymęczony poszedłem się przespać do moteliku nieopodal. Późnym wieczorem wyruszyłem w drogę na Wielkopolskę. Kolega kilka godzin wcześniej pojechał w lewo a ja ruszyłem w prawo z powrotem w kierunku miasta stołecznego. Bagi z nawozem to nie koparki więc nie było już strachu, że coś się może wydarzyć.

W Warszawie z przekazem!