Separatystyczne foty pewnego Mazura

[mazurski_separatysta]

Włoska robota

Była piąta rano. Przy akompaniamencie porannego budzika pierwsze skrzypce grał ekspres do kawy. Czekało mnie nie lada zadanie - 2137 kilometrów trasy ze stolicy Nowej Akwitanii, Bordeaux do samej podeszwy włoskiego kozaka - Catanzaro. Podobno złe warunki pogodowe panujące w całym regionie uziemiły samoloty pocztowe firmy Globeur i ponad 10 ton listów, paczek oraz kartek z wakacji trzeba było dowieść na kołach.

Poranek był ciemny oraz burzowy a deszcz lał niemiłosiernie. DAF nie za bardzo kwapił się by wyjechać spod zadaszonej wiaty tak samo jak niecałą godzinę wcześniej jego leniwy właściciel długo zbierał się z łóżka. Razem, nieco ospale, ruszyliśmy na załadunek.

Mimo dosyć wczesnej godziny i niezaciekawej aury wyjechanie z miasta było nie lada sztuką, widać że miejscowi nie są zbytnio przyzwyczajeni do tego typu pogody – może gdybym był na północy kraju operacja o kryptonimie « opuścić miasto » trwała by o wiele krócej.

Kiedy już udało mi się opuścić Żyrondę następne kilometry zaczęły mijać coraz szybciej i szybciej. Nie zdążyłem zauważyć kiedy już po swojej prawej stronie zostawiłem piękne Clermont-Ferrand a po lewej Lyon. Z szoferki mogłem już zauważyć Alpy co oznacza, że musiałem już zjechać na pierwszą pauzę.

Pierwszą przerwę w trasie spędziłem na zjeździe Romagnieu przy stacji ECO. Jak możecie sami stwierdzić widoki miałem przepiękne.

Była godzina 17 a ja szykowałem się do snu. Dalsza część trasy miała przypaść na późną noc i wczesny poranek.

Obudziwszy się w nocy ruszyłem dalej w kierunku słonecznej Italii. Droga sama w sobie do najlepszych nie należy, co chwilę jakieś bramki, roboty drogowe lub zwężenia. Na szczęście ruch był nie duży a pogoda całkiem znośna. Wczesnym porankiem przekroczyłem granicę francusko-włoską.

Uwielbiam jeździć po Włoszech, piękne widoki oraz klimatyczne szosy (jedynym minusem mogą być ospali kierowcy).

Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu...

Druga pauza przypadła o godzinie trzynastej na zjeździe Il Pineto Ovest. Tu zdjęcie z sympatycznym ragazzo – Jurajem z Bratysławy.

Ostanie kilkaset kilometrów znów przypadło na noc i poranek. W pobliżu Cassino zauważyłem zwiększony ruch polskich autokarów.

Było już po siódmej a ja wjeżdżałem do miasta.

Truck zaparkowany i gotowy do rozładowania. Gdzie mnie poniesie los tym razem ?

Trasa klasycznie wykonana ukochanym DAFikiem (próbowałem ostatnio jeździć Scanią oraz Volvo ale zawsze mi czegoś brakowało) tym razem w malowaniu Paula Imminga z kilkoma wizualnym przeróbkami.

Mody: Promods 2.50, DAF XF 105 by Vad&k, Paul Imming Skin