U.T. Grzeszczyk

[Marika]

Tak jak zapowiedział spedytor, mój pierwszy kurs był do Francji. Niestety, załadunek rozpoczął się dopiero w piątek nad ranem, dlatego też w czwartkowe popołudnie skupiłam się na odpoczynku przed czekającą mnie podróżą. W piątek już przed szóstą rano czekałam pod bramą wjazdową firmy, z której miałam odebrać 18 ton warzyw i dostarczyć je najpóźniej w niedzielę wieczorem do stolicy Francji - Paryża. Załadunek przebiegł całkiem sprawnie i trwał on niecałe półtorej godziny. W tym czasie zjadłam śniadanie i wypiłam mocną kawę. Około 7:30 kierownik firmy poinformował mnie, że mogę ruszać. Sprawdziłam jeszcze tylko czy z autem jest na pewno wszystko dobrze i ruszyłam. Na szczęście na mieście nie było dużych korków, więc szybko opuściłam Ostrołękę. Większy ruch można było zauważyć na S8 w kierunku Warszawy, jednak najgorzej zrobiło się po wjeździe na A2. Auta siedziały sobie na zderzakach. Nie było możliwości przekroczenia 50 km/h. Jechałam w takim sznurku aż bramek. Później sytuacja na drodze znacznie się poprawiła i można było spokojnie kierować się do granicy polsko-niemieckiej. Zaraz po jej przekroczeniu zatrzymałam się na pierwszym możliwym parkingu i zjadłam szybki obiad. Nie ociągając się, ruszyłam dalej. Kilometry mijały naprawdę szybko. Między Magdeburgiem a Hanowerem zatrzymałam się i wykręciłam pauzę. Odpoczęłam, obejrzałam serial i poszłam spać, bo następnego dnia czekała mnie dalsza jazda. Chwilę po 4 rano ruszyłam w dalszą trasę. Dzień budził się do życia, a ja śmigałam niemieckimi autostradami w stronę Belgii. W pewnym momencie miałam nieprzyjemny incydent z udziałem Citroena. Kierowca dość szybko postanowił zjechać z pasa wjazdowego i tym samym wjechał mi przed maskę, zmuszając mnie do gwałtownego hamowania, a następnie jechał z prędkością 60 km/h. Na szczęście udało mi się go w miarę szybko wyprzedzić. Dalsza trasa przebiegła bez problemów. Na stacji oddalonej o niecałe 100 kilometrów od Paryża zatrzymałam się i wykręciłam kolejną pauzę. Około 2:30 byłam na miejscu, jednak dowiedziałam się, że rozładunek rozpocznie się najwcześniej o godzinie 7 rano. Na szczęście ochroniarz firmy pozwolił mi zaparkować pod jednym z magazynów i tam zaczekać, więc nie musiałam już szukać żadnego miejsca parkingowego. Postanowiłam jeszcze trochę się zdrzemnąć. Po 6 na placu pojawili się pierwsi pracownicy firmy. Podjechałam pod wolną rampę, po czym magazynierzy rozpoczęli rozładunek, z którym uwinęli się w dość szybko. W międzyczasie otrzymałam od spedytora dane firmy, w której czeka na mnie ładunek, który mam dostarczyć do Włoch, a konkretnie do Mediolanu.